Strumyk - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

Choć niedaleko morze i tak zawsze miło posłuchać cichego szmeru strumyka.

Amelia usiadłą sobie nad strmuczkiem, zdjęła buty i zaczela nogi moczyc w strumieniu sms-ując z siostrami.

Amelia skończyła pisać sms-y.
-Nikogo tu nie znam....Nie...Znam 2 osoby- powiedziała do siebie, położyła się na trawie i rozmyślała.

Willy zaszedł nad strumyk. Nie był chyba jeszcze w równie kojącym miejscu. W mieście słyszał ciągły hałas. Poszedł wzdłóż, i nagle zauważył jakąś postać. "Znowu pijak?" przeszło mu przez myśl, więc zaczął iść półkolem. Jednak gdy był już blisko zmienił zdanie. "Cholera, żaden pijak!" Pomyślał stojąc kilkanaście metrów za plecami dziewczyny.

Dziewczyna zobaczyłą jakiegos mezczyzne. Byla niesmiala wiec sie nie odzywala tylko patrzyla co robi.

"Nie jestem ciotą, więc może wypadałoby się odezwać..." pomyślał. "Wparowałem na przyjęcie do obcych ludzi, już nic mi nie zaszkodzi." Podszedł bliżej.
- Ładne miejsce - powiedział z lekkim uśmiechem.

Amelia usiadła.
-To prawda, śliczne- powiedziala rowniez sie usmiechając.

- Mogę usiąść, czy to nie wypada? - spytał. - Często tu przychodzisz?

-Siadaj- zasmiala sie- Jestem tutaj pierwszy raz, a ty?

Will usiadł i spojrzał na dziewczynę, a potem szybko w wodę.
- Ja też pierwszy raz. Przywędrowałem tu z parku, bo mnie tam za duży ruch drażnił. - uśmiechnął się znowu.

-Ja tez lubie jak jest mniej ludzi- stwierdziła.

- Dlaczego?

-Tłok...Hałas...Nie lubie tego

Will już chciał ponownie zadać beznadziejne pytanie "dlaczego", ale stwierdził, że to głupie.
- Ja nie lubią szczególnie tłoku. Zawsze kiedy się gdzieś spieszę, jest akurat tyle ludzi, że muszę biegać slalomami - zaśmiał się. - A w ogóle to William jestem, może głupio, że się nie przedstawiłem...

-Z mojej strony tez glupio- zaaczela sie smiac- Amelia- podała mu reke.