ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

- Haha, pierwszy raz od kilku dni stwierdzę, że nie jestem ani trochę głodna - zaśmiała się Isabel nakładając kawałek rolady na talerz. - Powinieneś gotować na jakieś akcje charytatywne, 'dokarmiamy dzieci' i takie tam.

- Jak ja tu przyjechałam, to miałam pół sklepu w walizce. Mama mi naszykowała taki zapas zup w puszce, że starczyłoby na pół roku!

- Widzę, że jesteście już trochę zmęczeni? Nie ma sprawy - uśmiechnął się Michael, po czym wyciągnął w salonie odpowiednią ilość materacy i je pościelił. Sam ułożył się na rozkładanym fotelu. - Jeżeli poczujecie się znużeni, idźcie spać. Ja Nath już chyba odprowadzę...

Nath chętnie wsparła się na czyimś boku. Kiedy poczuła tylko zapach swojej pościeli, padła jak nieżywa, nawet nie dbając o zdjęcie ubrania i szpilek.

Michael też ułożył się w fotelu.

OOC: Ja już uciekam na film - paa Very Happy

Isabel stwierdziła, że zrobi to samo, ale poszła jeszcze do łazienki i wybiła numer Carla.
- Bip...bip...Tu poczta głosowa Carlosa Brooka. Zostaw wiadomość po sygnale..
Dziewczyna zdziwiła się. On nigdy nie wyłącza telefonu, nigdy. Nagrała krótko:
- To ja, Isabel, czy coś się stało, że nie odpowiadasz? Chciałam ci powiedzieć, że dobrze się tu bawię, poznałam twojego znajomego z Miami i prowadzę sprawę morderstwa. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku. Kocham cię, pa!
Wyszła z łazienki i położyła na materacu. Mogłaby pójść do domu, ale nie chciała ryzykować chodzenia samej nocą, zwłaszcza, że nie była zbyt trzeźwa.

Nath wstała, przebrała się i zrobiła dla wszystkich kanapki:

OOC: Ja muszę wyjechac, dlatego musicie bawic sie smai ;(

OOC: Wieczorem znowu musiałam iść Sad

Sharon obudziła się, leżąc na materacu. Szczerze mówiąc była zbyt zmęczona, żeby pamiętać jak tu dotarła o własnych siłach. Podniosła się i usiadła. W pokoju nikogo nie było. Wszyscy spali oprócz Nath. "Pewnie jest w kuchni" pomyślała. Wstała i ogarnęła się. Sukienka całe szczęście nie była pognieciona, tylko trochę podjechała do góry. Dziewczyna poszła do łazienki i zaraz wróciła już bardziej rozbudzona i odświeżona. Usiadła w jednym z foteli.

Isabel obudziła się nie wiedząc gdzie jest. Zobaczyła Sharon na fotelu.
- Och... To jestem u Nathalie... - powiedziała do siebie przypominając sobie wszystko. W łazience umyła sobie twarz i wróciła do pokoju. Wzięła kanapkę i podeszła do koleżanki.
- I jak wrażenia po imprezie? - spytała z uśmiechem.

- Świetnie. Ciągle nie jestem głodna po wczorajszym. Widzisz, tak wszyscy słodko śpią, nie chce ich budzić - wyszczerzyła zęby, wskazując na resztę śpiących imprezowiczów.

- No, faktycznie - Isabel znów się uśmiechnęła. - Ja się najadłam chyba na cały tydzień! Ostatnie kilka dni byłam na jabłkach i wodzie niemalże...

- Taak, znam ten ból. To z przeprowadzą się wiąże, tak? Odkąd się wyprowadziłam z domu najczęściej jadłam gotowe dania, zupy w proszku... Ogólnie niezdrowa żywność. Ha, własnie do mnie dotarło. Przez pół wieczoru gadaliśmy o kuchni, temacie który zawsze wolę unikać - zaśmiała się. - Nie lubię jak wszyscy wiedzą jaka ze mnie ofiara w kuchni.

- Jak znajdziesz dobrego nauczyciela to na pewno nauka pójdzie gładko - mrugnęła okiem do Sharon. - Ja jestem za to zdziwiona tym, eee, o, Williamem. Nie sądziłam, że kiedyś spotkam kogoś, kto powie: ja już cię znam! - zaśmiała się. - Hmm, myślisz, że mogę ich obudzić? Lepiej będę ciszej...

- Tak, szczególnie, że musieliście przybyć aż tu, żeby się o tym dowiedzieć. Nie, tyle tu siedzę i z moich obserwacji wynika, że śpią jak zabici. Nie martw się - uśmiechnęła się do Isabel.

"Powinnam zadzwonić do Carla. Chyba nic mu się nie stało..." pomyślała i zwróciła się do Sharon:
- Przepraszam na chwilkę, muszę zadzwonić. - po tych słowach ruszyła do łazienki i wybiła numer.
- Tak?
- Oh, Carl, jak dobrze że odebrałeś!
- Czemu?
- Nooo, bo wczoraj miałeś wyłączony telefon, bałam się, że coś ci się stało! Ktoś cię mógł napaść i takie tam...
- A miałem wyłączony?
- Tak! Nawet o tym nie wiesz?
- Byłem dość zajęty, nie zwróciłem uwagi.
- Ah. No tak. Ja jestem na imprezie u koleżanki. Spotkałam tu twojego kumpla, Williama.
- Williama? He? Nie kojarzę. Hmm... Ale pewnie masz rację, jak zawsze.
- Powiedział, że jest twoim byłym znajomym... Poznał mnie, bo kiedyś pokazeł mu nasze zdjęcia.
- Możliwe... Przepraszam Isabel, muszę wracać do pracy. Kocham cię, pa!
Isabel wróciła do pokoju w marnym nastroju. "Może jest chory i nie chce się przyznać, dlatego miał taki dziwny głos..."
- I co, ktoś się obudził?