ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

- Wiesz Will, jeszcze dwa miesiące temu nie pomyślałabym, że zostanę v-ce burmistrz. Nie wiadomo co może się zdarzyć za kolejne dwa miesiące - zaśmiała się. - Ale to może spotkać nie tylko mnie. Może ci też się coś przydarzy, staniesz się sławny i potem ja będę musiała stać w kolejce po autograf i marzyć o zdjęciu? Apropo, ma ktoś przy sobie aparat? - popatrzyła po reszcie szczerząc zęby.

- Ja niestety nie noszę aparatu ze sobą...- popatrzył z nadzieją na Nathalie i Jacka. - Hahah, no ja to raczej mam na taką zmianę mniejsze szanse niż ty. Osoby upolitycznione są bardziej zauważane, nie sądzisz?

- O tak, zauważane w tych nudnych grupach społecznych i politycznych. W życiu nie stanę się kimś więcej niż v-ce burmistrzem, to chyba największe co mogę osiągnąć. Za to liczę na was - zachichotała.

- Na mnie nie licz, ja nie zamierzam się wybijać. Ale ja z kolei mam aparat przy sobie - wyszczerzył do nich zęby. - Noszę go od przyjazdu. - powiedział, wyciągając z kieszeni małe czarne etui, a w nim aparat cyfrowy.

- O, świetnie! To może zrobić samowyzwalacz, żeby wszyscy byli? - zaproponował Will.

- W porządku. - Sharon usadowiła się bliżej Nathalie i Willa i patrząc jak Jack ustawia coś w aparacie.

Jack ustawił samowyzwalacz na 10 sekund, ustawił aparat na stoliku i sprawdził czy obraz obejmuje wszystkich. Nadusił guzik i pobiegł w stronę Sharon, Willa i Nathalie. Następnie wrócił do aparatu, oglądając zdjęcie.
- Wyszło świetnie. - uśmiechnął się, pokazując reszcie.

- No, fakt. Tacy wszyscy jesteśmy fotogeniczni... Nie ma jak skromność, co? - zaśmiał się Will. - Wyślesz mi je na maila? - znalazł karteczkę i naskrobał adres.

- Ba, nie ma co ukrywać! No i orzynajmniej będzie pamiątka. A za kilka lat, jak już będziecie sławni pochwalimy się znajomym 'Tak, to on, znałam go!' - zaśmiała się - Jack, mógłbyś też mi wysłać? - spytała, pisząc z kolei swój adres mailowy na kartce i dając go Jackowi.

- A po co się oszukiwać, prawdę trzeba mówić prosto w twarz: wyszło świetnie - zaśmiał się, biorąc kartki z adresami mailowymi. - Jak wrócę do domu to zaraz wam wyślę.

- Właśnie, dom. Trochę się zasiedziałam, powinnam się już zbierać. Wstała z kanapy, poprawiając ciągle podwijającą się sukienkę. - Dzięki Nathalie za gościnę. Jakbyście chcieli to wpadnijcie do mnie kiedyś: Pogodna 21. Miło było mi was poznać - pożegnała się z towarzystwem i wyszła. Była bardzo zadowolona ze spotkania.

OOC: Ktoś jeszcze został?

OOC: no ;p

- To ja też będę iść. Dziękuję za przyjęcie mnie na imprezę, Nathalie. - pożegnał się z resztą i wyszedł.

- W takim razie i ja nie będę ci już siedział na głowie. Dzięki za przyjęcie mnie mimo spóźnienia, Nathalie! - uśmiechnął się do niej, pożegnał i wyszedł.

Na Nath czekał w szpitalu do odrobienia dyżur. Westchnęła, ale postanowiła się jeszcze przejść po plaży. Nie miała ani psa, ani kota, ani nawet chomika, do którego mogłaby pogadać. Ale postanowiła się tym na chwilę obecną nie zamartwiać. W końcu tak czy siak nie miałaby dla zwierzaka zbyt wiele czasu. Wzięła długą kąpiel, a następnie ubrała się w lekką i przewiewną żółtą sukienkę:

i wyszła.