ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

- A ja skończyłem jako ratownik. Szczerze mówiąc z tego zabiegania nie byłem jeszcze ani razu w pracy, ciągle coś się dzieje.

- Nie wiem tylko, czy tu znajdę pracę. Taka mała wysepka... Zawsze mógłbym być sprzedawcą, to był mój pierwszy pomysł na życie, miałem wtedy chyba 5 lat - zaśmiał się znów.

- Na pewno coś się znajdzie - uśmiechnęła się do Willa. - Wyspa jeszcze się rozwija, jest potrzeba na nowe zawody i są wolne miejsca pracy.

- Zdaje się, że nie było etatu patologa, kiedy przeglądałam oferty pracy w szpitalu. Ale zawsze możesz się dowiedzieć jak jest, obecny pracownik lada chwila powinien odejść na emeryturę.

OOC: Nie przeszkadza moj av w przeglądaniu?

- A ty Sharon? - zagadał. Ona jedyna nie powiedziała jeszcze gdzie pracuje.

OOC: trochę duży, ale bardzo nie przeszkadza ;p

- No, coś na pewno znajdę. Zawsze mogę spróbować czegoś nowego, wystarczy tylko się na to nastawić.

OOC: Mi nie Smile

- Hmm... Ja tu sobie urzęduje - zaśmiała się. - Jestem vice burmistrzem, pomagam Amelii, 'pierwszej' pani burmistrz.

- Aa.. To dlatego tak pewnie mówiłaś o nowym miejscach pracy? - zaśmiał się. - Poznałem już Amelię.

- Ooo... - Will był dość zdziwiony. - Vice burmistrz? Tego się nie spodziewałem. - uśmiechnął się do Sharon.

- Nie każdy kto siedzi na wysokim stołku patrzy na wszystkich z góry - zaśmiała się Nath.

OOC: Muszę wyjechać, przepraszam. Wracam wieczorem Sad

- Właśnie. Lubię jak ludzie traktują mnie normalnie, a ja to odwzajemniam. - odwzajemniła uśmiech. - Jakbym na początku powiedziała, że jestem v-ce to traktowalibyście mnie tak samo jak teraz?

- Chyba nie. Chociaż w przypadku Amelii dowiedziałem się o tym na początku i rozmawiało nam się bardzo... normalnie - stwierdził z uśmiechem.

- Nie wiem... Możliwe. - uśmiechnął się do Sharon. - A rozdasz autografy? Za kilka lat dostałbym za niego fortunę i powiedział: Ja ją znałem! - powiedział podniosłym tonem i uniósł rękę do góry dla lepszego efektu, zaraz jednak się roześmiał.

Sharon zaśmiała się razem z Willem.
- Możemy sobie pstryknąć fotę. Ale autografy zarezerwowane są chyba bardziej dla sław, a nie dla takich ludzi jak ja. A ja tylko pomagam w zarządzaniu wyspą - zaśmiała się ponownie.

- Dobra, dobra. Nigdy nic nie wiadomo. Może przyjedzie tu jakiś, nie wiem, facet szukający nowych twarzy i zostaniesz modelką, a wtedy twój autograf będzie dużo wart. Dobra, żartuję... Sweet dreams - uśmiechnął się znowu. - Ale fotkę można zrobić.