ul. Piaskowa 6- Nathalie von Phister - Wirtualne życie w wirtualnym mieście na wirtualnej wyspie

Sharon usiadła do stołu. Zaczęła popijać swoją kawę.
- Nath, już i tak siedzimy ci na głowie tyle czasu, a ty masz jeszcze ochotę parzyć dla wszystkich kawy? - uśmiechnęła się.

Will z chęcią usiadł i wziął filiżankę z kawą.
- Nie ma za co - uśmiechnął się do Nathalie - Fakt, że dla jednej osoby to było dużo do sprzątania. Ja bym to robił kilka dni...

- Pff, dlaczego mam nie chcieć spędzić czasu z ludźmi, których bardzo lubię?

- I to jest jeden z plusów mieszkania samotnie: nikt nie wymaga porządku - zaśmiała się. - No, chyba, że się kogoś zaprosi - mrugnęła do reszty.

- Bo wtedy można liczyć na pomoc przy sprzątaniu? Ja od czasu kiedy mieszkam sam zadowalam się posprzątaniem raz-na-jakiś-czas.

- Ohoh, wtedy trzeba doprowadzać wszystko do porządeczku! Ja szczerze mówiąc nie lubię ani bałaganu, ani przesadnego porządku. Ważne żebym ja wiedziała gdzie co jest!

- Właśnie o to mi chodzi. Raz-na-jakiś-czas - powtórzyła - Mi na przykład odpowiada tak jak jest u mnie w domu, chociaż ktoś mógłby stwierdzić, że wcale nie jest idealnie.

- Moja mama zawsze traktowała moje gadanie "posprzątam jutro" jako "daj spokój, tu jest czysto!". Raz nie mogłam znaleźć ulubionych skarpetek, a mama powiedziała, że w sumie to dziwi się jak ja tu widzę swoje stopy.

Jack usiadł do stołu.
- Ojj, porządki to temat, którego nie lubię. Chyba, że sprząta się w miłym towarzystwie - uśmiechnął się.

- Haha, moja matka ma świra na punkcie sprzątania. Normalnie bez przerwy to robiła. Zawsze mnie to wkurzało, więc teraz sprzątam tylko kiedy widzę, że jest już koszmarnie.

- No właśnie. Też tak mam. 'Presja z dzieciństwa'. Cały dzień sprzątam, przychodzi ktoś, żeby ocenić i mówi, że bałagan. Okropieństwo - wzdrygnęła się na samo przypomnienie sobie, jak to było kiedyś.

- Wszysktie mamy mają chyba fazę na sprzątanie. Moja jak się zabrała za pastowanie podłóg to dwa dni trzeba bylo chodzić na ścierkach!

- Naprawdę musimy gadać o bałaganie? Jest porządek i to jest najważniejsze - zaśmiał się, szczerząc zęby.

- Ototo! Dokładnie tak samo miałem. To było dawno na szczęście. O, albo - czy zrobiłeś lekcje, dałeś kotu jeść, za dużo siedzisz przy komputerze. - zaczął mówić cienkim głosem imitującym jego matkę.

- To może skierujmy rozmowę na inne tory? Studiowaliście coś w swoich rodzinnych miastach?